Homilie Pater Paul De Bois 19 oktober 2025 : 29ste zondag door het Jaar C

Twee opvallende vingerwijzingen vind ik in de liturgie van deze zondag: er is de uitnodiging tot volgehouden gebed. Zeg maar de weg naar binnen, de weg van ontmoeting met God, onze Vader en met de Verrezen Heer. De eerste lezing en het evangelie spreken er uitdrukkelijk over. 
Een tweede vingerwijzing: wereldwijd is het vandaag missiezondag. 

Spiritualiteit zegt het zo: inkeer en inzet. De monastieke traditie heeft het dan weer over ‘ora et labora’ (bidden en werken). 

Mensen zeggen me: “Bidden, ik weet eigenlijk niet of ik het wel kan. Ik weet niet of ik goed bid. En … waartoe dient al dat bidden?”
Sommigen zeggen over puur contemplatief leven in slotkloosters of over kluizenaarsleven: “Ze zouden toch beter iets nuttigs doen voor de mensen…”

Eigenlijk kunnen ronkende volzinnen over het gebed of bevlogen uitspraken over gebed mij maar moeilijk boeien. Bidden is voor mij, bij momenten, een lastige opgave. Het is niet omdat je in het klooster leeft dat bidden plots veel gemakkelijker is dan het voor alle andere mensen is. 
Goed ja, in ons verloop van de dag zijn er verschillende momenten van gebed gefixeerd. Iedereen doet zijn best om er trouw aan te zijn. Een aantal van die gebedsmomenten delen we met jullie. 
Maar ik vermoed dat bidden voor jullie ook niet altijd even evident is. 

En dan is er de inzet. Ook dat is voor mij niet vanzelfsprekend. Paulus schrijft aan Timotéus [tweede lezing] vanwaar die inzet moet komen: “…van kindsbeen af vertrouwd zijn met de heilige Schriften … en van je geloof in Christus Jezus” … alleen zo zal je geschikt zijn “om het woord te verkondigen in alle omstandigheden, om te berispen en te bemoedigen …met groot geduld”. 
Soms moet ik stiekem een beetje glimlachen wanneer ik mensen met volle overtuiging hoor zeggen: “ja maar, ik ben een christen mens he”. En ik geloof dat ook wel. Maar ik stel me dan toch de vraag: “wat maakt mij/ons nu tot christen mensen?”

Misschien dit: als plaatselijke kerkgemeenschappen vormen we overal ter wereld “kringen rond Jezus”. Je weet wel: “Waar twee of drie in mijn Naam samen zijn, daar ben Ik in hun midden”. [Mt 18, 20] Dus wanneer wij samen hier in deze kerk eucharistie vieren of het getijdengebed bidden, of een moment aanbidding houden … dan is de Heer in ons midden, alleen al omdat we rond Hem samen zijn. Dat maakt ons tot broeders en zusters van elkaar, tot kinderen van dezelfde Vader. 

En dat is belangrijk want één van onze grote opdrachten als gelovigen is samen op weg gaan en elkaar begeleiden in onze geestelijke roeping. Het is mekaar telkens weer bij God en bij de Verrezen Heer brengen. Soms gaat dat gemakkelijk, soms moeizaam. Het is een rode draad doorheen de Heilige Schrift. 

Ik vind de eerste lezing van vandaag dan ook bijzonder mooi en bemoedigend. Mozes die moe wordt van met opgeheven armen voor God te staan … Aäron en Chur laten hem gaan zitten en ondersteunen zijn armen zolang het nodig is. 
Vrienden, dat moeten we zijn voor elkaar: ondersteuners, bemoedigers … pelgrims van hoop. 

Een studiegenoot van P.Lukas en van mij, priester Gabriël Quike, nu rector van Sint-Juliaan-der-Vlamingen in Rome, schrijft in zijn nieuw boek: “De Kerk is niet zomaar een groep van mensen. De gelovigen zijn door God geroepen en ze hebben een specifieke zending in de wereld. Het volk van God is geroepen en gezonden om te verkondigen en te getuigen (martyria), om te bidden en te vieren (liturgie) en om te dienen en lief te hebben (diaconie).

Ons geloof in Jezus Christus, ons behoren tot de Kerk is niet iets vrijblijvend. Het geeft ons een zending en opdracht die concreet wordt in ons dagelijks leven. Ons geloof maakt ons tot missionarissen, mensen met een missie, met een zending. Als christen moeten we er willen zijn voor elkaar, moeten we het op te nemen voor elkaar … over alle grenzen, culturen en continenten voorbij.
Ik eindig met de boodschap van paus Leo XIV voor missiezondag 2025:

Beste broeders en zusters,
Op wereldmissiezondag  bidt de hele Kerk elk jaar gezamenlijk voor missionarissen
En de vruchten van hun apostolische arbeid.
Toen ik als missionaris en bisschop in Peru werkzaam was,
Heb ik met eigen ogen gezien hoe het geloof, het gebed en de vrijgevigheid
Van Wereldmissiezondag hele gemeenschappen kunnen veranderen.
Ik roep alle katholieke parochies in de wereld op
Om deel te nemen aan Wereldmissiezondag.
Uw gebeden en uw steun zullen helpen
Om het evangelie te verspreiden, pastorale en catechetische programma’s te organiseren, nieuwe kerken te bouwen en te voorzien 
In gezondheids- en onderwijsbehoeften van broeders en zusters in missiegebieden.
Laten we ons opnieuw toewijden aan de zoete en vreugdevolle taak om
Christus Jezus, onze Hoop, naar de uiteinden der aarde te brengen,
Nu we samen nadenken over onze doopselroeping om
‘missionarissen van hoop’ te zijn.
Dank u voor alles wat u doet om mij te helpen.