Homilie Pater Paul De Bois 31 augustus 2025 : 22ste zondag door het Jaar C

Jezus houdt ons een gelijkenis voor, een verhaal voor gewone mensen, zoals jullie en ik.

Deze gelijkenis onthult hoe het er in Gods ogen, in Gods plan aan toe gaat. Het is een verhaal met een dubbele bodem. Het draagt een heel rijke betekenis. 

Het gaat over de nederigheid en mildheid. Die twee gaan hand in hand.
 Ze kunnen niet zonder elkaar.

Maar als je vandaag de dag het woord ‘nederigheid’ in de mond neemt dan heeft dat nogal een bittere nasmaak.
 Nederigheid wordt vaak gelinkt aan zwakheid, schuwheid, je door de anderen laten doen… Dus gaan mensen zich “groot maken”, men zorgt ervoor “op te vallen”. Alles draait rond het eigen persoontje. We zien het helaas vandaag ook in de internationale politiek. 

Misschien is het je niet direct opgevallen, maar de evangelielezing van vandaag gaat eerst en vooral over de eucharistie, over het lévend houden van de herinnering aan Jezus. De eerste volgelingen van Jezus kwamen, net zoals wij, wekelijks bijeen om maaltijd te houden, op de éérste dag. Dan braken ze het brood en schonken de wijn uit, net als bij het laatste avondmaal, om samen aan Hem te denken, en vooral: om op grond daarvan steeds weer opnieuw zélf te gaan doen en te gaan leven zoals de Heer Jezus. Dat is toch  de oervorm van de kerk: een gemeenschap rond Jezus, de Verrezen Heer.  Maar al vanaf het begin is er een probleem. Want zodra er twee of drie in zijn naam bijeen zijn, ontstaat er zoiets als een instituut, een organisatie, met een hiërarchie, en dus met hoog en laag. Dáárover gaat wat in het evangelie wordt verhaald. 

Zelf koos Jezus de minst opvallende plaats… Hij wilde niet boven andere mensen staan. Hij was vol eerbied voor ieder mens, in ieder mens herkende hij God zélf, Gods eigen gelaat. Hij diende God in elke mens die Hij ontmoet. Dáárom was zíjn plaats de laatste plaats: die van het dienen van Gód in ieder mens. Die laatste plaats kiest Hij niet vanuit een minderwaardigheidsgevoel … maar wel omdat Hij “mensen dienend” tussen mensen wil staan. 

Maar wij mensen zullen altijd moeten kampen met dat verlangen om “de eerste te zijn, de grootste”. Ook de kring van de leerlingen is daar op een bepaald moment mee bezig. Dichter bij ons zong Raymond Van het Groenewoud er ook over: 

“Ik wil de grootste zijn. Ik wil de grootste zijn
Ik wil altijd de grootste zijn
Ik wil de grootste zijn …”

Maar wil je leerling van Jezus zijn, dan moet je op Hem gaan gelijken in dienende liefde 
De eucharistie is de viering van Jezus’ levenskeus en levensweg. Hij heeft voorgedaan wat wij moeten nadoen. Aanzitten aan de tafel des Heren is geen voorrecht of beloning voor brave mensen, bij de eucharistie brengen we ons Jezus in herinnering, om te gaan doen wat hij deed. 

Nederigheid, daar gaat het vandaag over: ‘wie zich verheft zal worden vernederd, en wie zich vernedert verheven.’ Woorden van Jezus, overbekende woorden die binnen de kerk en ook binnen kloosters bekend in de oren klinken maar bij momenten ook wel eens  gebruikt werden om mensen klein te houden en gehoorzaam aan het gezag. Alsof nederigheid eruit zou bestaan je minder te weten dan je bent. Neen, het gaat om díe nederigheid die “Blijde Boodschap is”, evangelie, een boodschap die mensen gróót maakt, naar Gods maat. 

Tegen die achtergrond moeten we nederigheid verstaan. Nederigheid is een van de mooiste eigenschappen die een mens kan hebben want nederigheid is leren zien met de ogen van God zelf.

Het is de ander bekijken zoals God naar jou kijkt. Hij kijkt naar je met heel veel respect, met sympathie en massa’s tederheid.

In Gods ogen ben je een mens van grote waarde. Bij God tel je mee, zoals je bent met alle kwaliteiten die je eigen zijn maar ook met je beperkingen. Zoals je bent, word je bemind. 

Niet dat je aan jezelf niet moeten werken, maar je bent ten diepste wie je bent en zoals je bent is het in wezen goed. Je bent Gods beminde kind.

Dat is nederigheid! Erkennen en aanvaarden wie je bent, en hoe je bent, ook al ontgoochelt jou je spiegelbeeld zo nu en dan. 

De mens die naast je gaat, die naast je leeft, met wie je samenleeft, die je ontmoet, die is ook zo door God bemind. Daarom ben je zelf niet belangrijker dan die andere. De andere in de eerste plaats respecteren is al een hele opdracht. De andere naar waarde schatten, zoals God dat doet. Leren pijlen naar de waarde van elke mens voorbij de fouten die je pijn doen … de gaven en talenten waarderen van mensen en daar dankbaar om zijn. Die andere de ereplaats gunnen! Dat is mildheid…! Nederigheid gaat hand in hand met mildheid! 

Eucharistie vieren is dus ook het bovenkleed afleggen, en de voeten van de leerlingen wassen, dienen. Het diepe mysterie van de eucharistie waardoor we aan Christus toebehoren nodigt je uit de handen uit de mouwen te steken”… het is: 

Bouwen aan een wereld van rechtvaardigheid,

Werken aan een wereld, waar niets de mensen onderscheidt.

Uw hand in mijn hand: allen zult Gij leiden.

Uw Woord in mijn woord: allen zult Gij troosten.

Uw liefde in mijn hart: alles wordt nieuw!