Homilie Pater Lukas Martens 10 augustus 2025 : 19de zondag door het Jaar C

Pelgrim van hoop

In dit Jubeljaar willen we pelgrims worden van hoop. Dat is een grote uitdaging in een tijd waar zoveel reden is tot wanhoop: oorlogen, opwarming van de aarde, politieke en economische onrust met grote gevolgen voor het concrete leven van mensen. Wat zijn dan onze redenen tot hoop, als leerlingen van Jezus? ‘Een christen is een mens die leeft uit de beloften’, dat is een gekende uitspraak. Leven in verwachting, leven naar een ontmoeting toe. We gaan daarmee even door de lezingen.

Zij zongen hun oude liederen

Het boek wijsheid brengt ons bij de eerste Paasnacht, de nacht van de Uittocht. Een groep mensen, ieder in eigen huis bijeen, wachten met bevend hart op wat er zal gebeuren. God beloofde hen te bevrijden uit de macht van Farao, uit de slavendienst in Egypte. En nu is het uur gekomen. Met een zekere haast en beklemming hebben zij het paaslam gegeten, hun lendenen omgord, de voeten geschoeid terwijl zij hun oude liederen zongen om elkaar een hart onder de riem te steken met de belofte: laten we gelijkelijk het goede delen en de gevaren trotseren. Het had zich kunnen afspelen ergens in Gaza of Oekraïne of elders waar oorlogssituaties zorgen voor zoveel angst, maar waar men zich aan elkaar vasthoudt, elkaar bemoedigt om toch te blijven hopen. Er zijn beloften gedaan die God zal nakomen. Met de vragen naar onszelf toe: Aan welke beloften houden wij ons vast? Waar steunen wij op in situaties van onheil en tegenspoed? De Bijbel is het boek van de vertroosting, van de hoop tegen alle hoop in.

Abraham

Zo komen we bij Abraham. Hij ging op weg omdat hij geloofde in Gods belofte: een talrijk nageslacht in een vruchtbaar land. Abraham legt een lange weg af, ook innerlijk, om te groeien in vertrouwen op wat God zegt, op wat Hij vraagt en belooft. Uiteindelijk was zijn vertrouwen op God zo sterk dat hij kon geloven dat God bij machte was zijn zoon tot leven te wekken. Van Abraham kunnen we leren met geduld te hopen tegen alle hoop in.

Wachten, een leven lang

Tenslotte is er Jezus die voor de laatste keer op weg is naar Jeruzalem. Hij spoort zijn leerlingen aan om te blijven geloven, te blijven hopen ook als zij Hem niet meer zullen zien met hun gewone ogen. Daarom zegt Hij: ‘Wees niet bevreesd, kleine kudde, het heeft de Vader behaagt u het Koninkrijk te schenken. Blijf wachten op de terugkomst van de Heer die naar het bruiloftsfeest is.’ Dat brengt ons dan bij de concrete vraag: zie ik uit naar de komst van de Heer? Leef ik toe naar de ontmoeting met Hem? Probeer ik mijn hart voor Hem te bewaren, in plaats van het te verliezen aan andere dingen. Ben ik bereid een heel leven te wachten en uit te zien naar het moment dat ik de Heer zal zien? Het kan ons doen denken aan een jonge vrouw in de eerste wereldoorlog, toen er nog minder communicatiemiddelen waren. Zij blijft wachten op de terugkomst van haar echtgenoot. Zij blijft hem trouw, ook als zij maandenlang geen enkel nieuws van hem ontvangt. Wachten een leven lang. Moge Maria ons in dit jubeljaar helpen onze liefde voor de Heer sterk te houden om naar Hem te blijven uitzien, op Hem te blijven hopen, van Hem ons eeuwig geluk te verwachten. Moge zij ons ook helpen Haar Zoon hier te ontmoeten in deze eucharistie.